Santé

De grote teen van Carlijn is al enkele weken ontstoken. Na wat geklooi met sodabadjes, zwachteltjes en pappen en nathouden, besluiten we toch maar even naar de dokter te gaan.  Onze huisarts, een kordate – recht voor z’n raap – dame, kijkt 1 seconde naar de teen. ‘Ontstoken, naar de chirurg’. Wat? Ja want die moet behandeld worden. Yep, daarom waren we hier inderdaad. Chirurg klinkt dan gelijk wel erg serieus. Carlijn begint van schrik bijna te huilen bij het beeld van messen, bloed, pijn.

Een week later mogen we naar het ziekenhuis in Aire sur L’Adour. Carlijn eerder uit school gehaald, om 16.30 uur een afspraak. Helaas is de dokter wat ‘retardé’. Om 18.15 uur zijn we aan de beurt. Ja, ik ‘patience’ inderdaad nog veel hier. Maar dan wordt tenminste die teen eindelijk eens even schoongemaakt en wordt er, weet ik veel, een stukje van de nagel afgehaald of zo. Klaar is Klara en weer naar huis.

Mais non. Meneer de chirurg kijkt ook 1 seconde naar de teen. ‘Ja, dat is een ontstoken ingegroeide teennagel’. Oh ja joh?! ‘Doe je sokken maar weer aan’. Hij pakt een papiertje en begint een teen te tekenen. En daarnaast trekt hij verticaal een megastreep. ‘Die gaan we opereren en dan doen we dat zo dat je er nóóit meer last van hebt.’ Ik geef aan dat we in de veronderstelling waren dat  hij er nú iets aan ging doen, het ging immers om een ‘intervention ongle incarné’. Hij kijkt me meewarig aan. ‘Mais non madame! U denkt toch niet dat ik zonder eerst te kijken zomaar iets ga doen?!’  Bèh non (ze bèèèhen hier allemaal als schapen, daar waar wij huhhen, pffff-en of poe-hen. Ik blaat nu voortaan gewoon mee, je moet het ook eens proberen, met je tong flink uit je mond en dan een beetje overdrijven, dan raak je best veel overbodige irritatie kwijt, dat lucht op: bèèeèèhhhhh). Nee, natuurlijk niet, je zou eens wat doén aan zo’n teen.

‘We gaan opereren, volledige narcose, dat doe ik altijd bij kinderen’. Pardon? Volledige narcose? Voor een ingegroeide teennagel? Ik val na een paar uur ziekenhuis bekant van m’n stoel. Ik ben te verbouwereerd om hier en nu een discussie te beginnen over nut, noodzaak en vooral nadelen van een volledige narcose. Vrijdag de 13^de gaat ’t worden, krijgen we te horen. Ja joh, dat lijkt me een prima datum voor dit hele circus, let’s get it eindelijk over with met die teen.

Op naar de secretaresse van wie me meer info krijgen. ‘Maandag moet u terugkomen, voor de afspraak met de anesthesist’. Ja prima, weer even 35 km heen en terug, maar dan kan ik tenminste voorbereid en wel met meneer de anesthesist doornemen dat een volledige narcose toch echt zwaar overdreven is en we dat niet willen.

Maandag zijn we weer present. Eerst terug naar de secretaresse van de chirurg want die heeft ondertussen een keurig dossier voor Carlijn opgesteld. En ja, natuurlijk ook nog even een recept voor wat antibiotica gemaakt. Ze houden hier enorm van medicijnen uitschrijven. Vervolgens op naar secretariaat numero 2, ik dacht te menen naar die van de anesthesist met wie we immers een rendez-vous om 17.30 uur hebben. Dat is het al geweest. Paspoort van mademoiselle graag? Huh, ik bedoel bèh non, die heb ik niet bij me, die had ik vorige week bij me, toen heb ik alle info al gegeven. Na het wederom intikken en controleren van allerlei gegevens, merk ik fijntjes op dat we misschien nu toch echt eens naar de anesthesist moeten toch?! Mais non, u moet eerst naar de secretaresse van de anesthesist, die heeft wat gegevens nodig en daarna ziet u de anesthesist. Ik vraag met wie ik nu dan het genoegen heb. “De algehele intake van de operaties”. Ok, ja waarom ook niet? Omdat het kan en omdat al die publieke dienaren in Frankrijk toch op de een of andere manier íets moeten doen voor hun prima salarissen en vóórdat ze zo rond hun 60^ste dan toch éindelijk eens van hun (meer dan welverdiende hè) pensioen gaan genieten. Ze zijn stuk voor stuk erg aardig hoor, daar niet van.

Het is onderhand 18 uur, het zal mijn tijd letterlijk wel duren. Secretaresse numero 3. Omdat ze er toch is en ze overkomt als iemand die openstaat voor logische ideeën, deel ik alvast even dat we die volledige narcose volledig niet zien zitten. We willen gewoon een lokale verdoving en ik wil er graag bij blijven want dat vindt Carlijn wel zo prettig. Het is een teen! Meewarige blik zoveel valt me ten deel. ‘Mevrouw, dat kan helaas niet. Ze wordt geopereerd in het ‘operatieblok’. Daar kunt u natuurlijk niet bij zijn’. Of het dan niet in de kamer van de dokter kan, in Nederland worden dit soort zaken ‘gewoon bij de huisarts’ gedaan, waar je bij staat en ‘in Nederland doen we echt niet zomaar een volledige narcose!’ Ik val weer eens in een zelf gefabriceerde valkuil. Deze info is overbodig, deze vergelijking is zinloos. Kan het hun schelen hoe ze dat in dat kleine noordelijke klotelandje doen. Dit is Frankrijk, wen er maar aan of ga lekker terug naar je eigen land. Nou nee merci, ik wen er maar aan en blijf lekker hier als u het niet erg vindt.

‘Madame, als u geen volledige narcose wilt, dan is er ook géén gesprek met de anesthesist. Het is of volledige narcose of lokale verdoving en het is hoe dan ook zonder u er bij.’ Hmmmm. De ‘opdracht’ die Pim en ik hadden besproken en waarmee ik hier mee naar toe was gekomen, was helder en eigenlijk ook heel simpel: géén volledige narcose en ík aanwezig.

Carlijn is ondertussen ook vrij helder: ‘als jij er niet bij kan zijn, wil ik slapen en het niet meemaken’. Ik bel Pim en we bespreken de onvermijdelijke conclusie. Ach, soms gaan dingen nét even anders dan bedacht. Dat ik daar dan op m’n 48^ste nog hoogst verbaasd over kan zijn, geeft te denken, maar nu even niet. Ik heb namelijk ontzettend honger gekregen van heel dit gebeuren en dan kan ik niet meer zo goed denken. Bovendien ben ik dan ook zeer vatbaar voor irritaties, dus in gedachten ‘bèèèèh non’ ik nog wat na.

We krijgen wederom wat recepten mee. Dus de volgende dag op naar de pharmacie. Op de lijst staat onder andere een fles betadine. ‘Oh die hebben we nog wel ergens staan, dat is om die teen te ontsmetten?’ Nee mevrouw,  mademoiselle moet zich donderdagavond én vrijdagochtend douchen en zich helemaal insmeren met de betadine. Ik kijk waarschijnlijk wat verbaasd. De apotheker doet voor de zekerheid voor wat de bedoeling is: van kruin tot voeten. Insmeren van hoofd, schouders, knie en ja, vooruit dan maar, ook teen. “N’inquitez pas, dat rode van die betadine blijft niet zitten hoor, dat trekt wel weg.”  Het blijkt een speciale betadine ‘moussante’. Dat klinkt als een heerlijk geurende luxe doucheschuim, maar toch zou ik ‘m niet als cadeau willen aanraden.

Vrijdag de 13^de doet zijn naam eer aan. Er raast een stevige storm en uiteraard trekken die schattige electriciteitskabeltjes, nog steeds in bovengrondse boogjes gespannen van  paaltje naar petieterig paaltje, dat nèt niet. Hier doen ze of iedere stroomstoring totaal onverwacht en vooral ook totaal onvermijdelijk is. Ze doen niks. C’est la vie en dat is dat. Zeven uur  ’s ochtends, de regen horizontaal tegen het huis aan, de wind lekker beukend, de zaklampen zoek. Om 8.15 uur moeten we in het ziekenhuis zijn want de operatie zal zo ‘tegen 9 uur’ beginnen. Pim kookt wat water en zet ouderwets koffie. Carlijn en ik tasten half in het duister naar wastafel, tandenborstel en kleren. Nee schat, die betadine-douche zakt er maar lekker in, dat doen we niet in het pikkedonker.

On y va. Over de gelukkig erg lege wegen hier in the middle of everywhere, af en toe wat takken en omgevallen bomen ontwijkend. Gaandeweg wordt het lichter en zien we de weilanden veranderd in potentiele natuurijsbanen.

Aangekomen mogen we ons in een kamer installeren. Carlijn mag een fijn synthetisch pak aan, inclusief een soort luierbroek. En ze krijgt een spuitje ‘waarvan ze kalm wordt’. Negen uur wordt tien uur wordt kwart voor elf. Dat spuitje is nu wel weer uitgewerkt. Een ‘petit peu retard’, hoe je dat voor elkaar krijgt aan het begin van de dag is mij een raadsel, maar meneer de chirurg lukt het.

Ik mag meelopen tot aan de klapdeuren. Het ziet er allemaal erg echt uit terwijl we het nog steeds hebben over een ontstoken teen. Na twee uur wachten wordt m’n lieve schaapje eindelijk teruggereden van de OK. Operatie geslaagd, patiënt versuft. Of ze niet eerder onder narcose was geweest? vraagt de verpleegkundige met lichte verbazing. Hmmm nou nee, of beter BEEEEEEEH NON! Want ze was wat ‘agitée’ wakker geworden. Nou, we zijn allemaal wel eens wat geagiteerd, niet waar?!

Na wat warme chocolademelk, een bakje appelmoes en een stukje cake mogen we dan om een uur of 14 toch gaan. Ik krijg een envelop in handen. Eens even kijken. Een recept voor nog maar wat antibiotica, uiteraard, dat verbaast me niet. Een lijst met benodigdheden voor de wondverzorging (gaaskompressen, verbandzwachtels, medicinaal water en uiteraard nog wat betadine). Handig dat ze dat meegeven. Hoewel het ook in een soort receptvorm is gegoten. Een kaart met vervolgafspraak en tot slot iets wat ook weer een soort recept lijkt maar dan met iets over soins infirmières, a domicile, tous les 2 jours, jusqu’au J17….“Madame, madame, attendez svp”, ik roep de verpleegkundige even terug want wat is dit in ’s hemelsnaam?

‘Aah, dat is de verzorging. U belt straks een infirmière en die komt dan iedere twee dagen (inclusief zon-en feestdagen!) de wond verzorgen. Bij u thuis. En dan halen ze er na 17 dagen de hechtingen uit.’ Ik zeg dat ik dit nog nooit heb meegemaakt. Dat je in Nederland gewoon naar huis gaat met een al dan niet gemeende ‘sterkte!’. Mais bèèèèh oui, c’est la France madame! Beh oui, dat is het inderdaad.

Bij de pharmacie vraag ik het telefoonnummer van een goede infirmière. Ik geef ze ook de lijst met die wondverzorgingsmiddelen en zeg dat ik waarschijnlijk het meeste nog wel ergens heb liggen. Er zijn 3 volledige ‘verbanddozen’ uitgeschreven. Dat lijkt me wat overdreven. Ik vraag wat er in zit en hoeveel zo’n doos kost. Een verwarde blik. De mevrouw checkt de prijs. ‘Negen euro’. ‘Doe er maar eentje dan en als ik iets tekort kom, kom ik wel weer terug.’ Ze kijkt weer wat verbaasd, maar ach de klant is koningin. Ik overhandig onze verzekeringspas (Carte vitale) en het papiertje van de aanvullende verzekering. Na wat administratieve lasten uitvoering rollen al de recepten weer uit een apparaatje, aan de achterkant voorzien van wat digitale aantekeningen. Ze doet alles in een tasje. Ik wacht op de rekening. Die komt niet. De pharmacie is hier de enige winkel waar je je portemonnee niet of nauwelijks hoeft te trekken. Nu snap ik waarom ze in ieder gehucht te vinden zijn. Gratis af te halen. Althans, we betalen dit met z’n allen natuurlijk wel, maar dan anders.

Zaterdagmiddag komt de infirmière langs. Super sympa, zoals ze hier zeggen. Met veel “ah mon petite pauvre!”s, veel zorgzaamheid en oprechte aandacht, verzorgt ze de – eerlijk is braaf – best zwaar gehavende teen van Carlijn. Ontspannen. Vrolijk. Geïnteresseerd. Het doet Carlijn goed en mij dus ook.

Wat me eerst nog zwaar overdreven leek, voelt nu toch wel erg geruststellend en prettig aan. Dit had ik zelf niet zo goed kunnen doen, zoveel wordt duidelijk. Zeker, ze had het overleefd, maar toch. Wat een luxe! Met Nederlandse ogen zie ik eerst en vooral onnodige publieke kosten en denk ik in termen van efficiency. Met geleende Franse ogen zie ik dat deze professionele inzet het genezingsproces bevordert, mij ontzorgt en Carlijn gerust stelt. Plus het is preventief, want het voorkomt dat we terug moeten vallen op de dure zorg van meneer de dokter. Zo bezien was die hele operatie preventief want die teen raakt van z’n lang zal z’n leven niet meer ontstoken ;-). De infirmière neemt afscheid. Ze geeft Carlijn twee zoenen, ik bedank haar met dito zoenen nog maar eens voor de goeie zorgen. Joyeux Noël!

Ik wens jullie allemaal een heel mooi en vooral gezond 2020. Santé!