Thuis

Verhuizen. Niet echt het leukste op aarde, maar af en toe moet het gebeuren. En eigenlijk, als we er dan eenmaal aan begonnen zijn. Aan weer die dozen uitvouwen, ze vullen en in de boedelbak zetten, kom ik vanzelf weer in het ritme.

Deze keer is het anders dan ruim een jaar geleden, toen we aankwamen in Pouydraguin. Ook gaaf, maar huren voelt toch anders. Deze keer gaan we naar ons eigen huis! Helemaal van onszelf. Inclusief de tientallen klusjes ‘to do’, inclusief de kanariegele,  feloranje en gifgroene muren die smachtend op een aantal verfbeurten wachten. Inclusief de woekerende bramen- en weet ik veel wat voor – struiken en de chaos rondom. De regenpijp die niet naar de grond leidt maar horizontaal met wat draadjes op 2 meter boven de grond gedrapeerd hangt. En wie weet wat voor een addertjes die dan onder zo’n oud fijn Frans huis tevoorschijn komen. Ook letterlijk trouwens!

Inclusief het mooiste uitzicht van heel de wereld, van links naar rechts, recht voor onze snufferd, op de mooiste bergen van heel de wereld, met de schattigste kerktoren en lieftalligste heuvels. Met het fijnste bos van zuidelijk Europa als achtertuin, met daarin het smaragdgroenste (zwem!)meer van deze planeet. En natuurlijk met de mooiste treurwilg van dit universum magistraal in onze tuin.

Ja, zwaar verliefd inderdaad. In april zagen we dit huis, deze plek voor het eerst. Het was gelijk raak. Allebei helemaal in de wolken. Toen na de tweede keer kijken ook Stijn en Carlijn ‘hier echt heel graag!’ wilde wonen, was het snel bekeken. Verkocht!

Begin dit jaar hadden we een lijstje met criteria opgesteld waaraan ons nieuwe huis en vooral ook de locatie moest voldoen. Met stip: vue pyrenees! Die magnifieke reuzen zijn een van de belangrijkste redenen waarom we het hier zo mooi vinden. Die willen we dus zo veel mogelijk zien, ik ben nog steeds betoverd als ik ze zie. Elke keer weer. Volgens mij gaan die mij nooit vervelen. Net zomin als de zee.

Naast ‘vue’ is er een andere ‘vaste’ variabele die hoog op het criterialijstje staat: bereikbaarheid van het collège van (toen nog alleen) Stijn en nu ook Carlijn. Verhuizen naar een vreemd land waar je geen woord van de taal spreekt is 1, maar als je dan eenmaal een beetje gewend bent en vrienden hebt gemaakt, nog een keer van collège veranderen, dat is te veel gevraagd. Dat doen we hem echt niet aan. Dus de kaart met de 7 schoolbuslijnen van en naar College d’Artagnan in Nogaro is leidraad. Het huis moet ergens in de buurt van een van die buslijnen liggen.

We willen ook graag kunnen fietsen of liefst nog lopen naar een dorp. Dat als je iets vergeten bent, je nog effe boodschappen kan doen. Dat, als we daar zin in hebben, we lekker een biertje of wijntje kunnen drinken en terug naar huis terug kunnen lopen.  Maar dan weer niet ín een dorp, want we willen rust, ruimte, natuur om ons heen. Geen lawaai en geen lichtvervuiling. De Melkweg boven ons in al haar immensheid kunnen bewonderen.

Dan nog een zwik andere ‘technische’ criteria gerelateerd aan budget, prijs – kwaliteit, omvang, de aanwezigheid van opslagruimte voor Pim’s verzameling aan gadgets, gereedschap en geluidsgerelateerde apparaten (ik zal het even netjes en neutraal formuleren).

Nou, en wat wil het toeval dat niet bestaat? Dit huis en deze plek veroorzaken niet alleen die fijne vlinders in onze buik, maar voldoen ook nog eens aan dat ‘verstandig’ opgestelde lijstje van criteria. Verliefd prima, maar wel je verstand blijven gebruiken! Ok, dat hebben we dus gedaan. Nu, een paar maanden later, is dit dus ons huis. Onze plek. Ons thuis.

Een paar klusjes gedaan, nog heel veel te gaan, en ja ook onverwachte, maar ach het is niet voor niets een een oud huis en we hebben de tijd. De met een soort vingerverf rood bekladde keuken heb ik schoongemaakt en nu is het gewoon jaren 70 beige met wat bruintinten. Doet me aan mijn ouderlijk huis denken en als je iets maar lang genoeg houdt, wordt het vanzelf weer ‘in’. Ik doe er straks nog een mooi verfje overheen, alle schrootjes wit (ja die zijn weer helemaal in, wist je dat niet!?) en klaar.

Het grappige is dat we constant onze behoeften en ‘noodzaken’ bijstellen. Voordat we erin trokken, was ik nog van mening dat die keuken z.s.m. verplaatst (en dus vernieuwd, €€€) moest worden. Nu zie ik daar het nut en de urgentie niet meer zo van in. De afwezigheid van een afzuigkap, waar ik me eerst ernstig over verwonderde, vind ik nu ook niet meer zo raar. Lekker toch, dat raam effe open als je aan het koken bent!? Een losse inductieplaat en twee gaspitten zijn eigenlijk ook heel handig. Als het gas op is heb je die plaat en als de elektriciteit uitvalt (wat hier veel minder theoretisch is dan in NL) dan hebben we gas. En ach, die okergele gootsteen en die oude witte koelkast van ons die half in de woonkamer staat? Ook dat went.

Bovendien is het hier geen VT Wonen land. Hier zet je gewoon in je huis wat je hebt (gekregen), of wat je op de kop hebt getikt bij een vide grenier. Niet omdat men hier niet met de tijd meegaat, maar simpelweg omdat ze zich dat niet kunnen permitteren én omdat er andere zaken zijn waaraan men het schaarse geld liever besteed. Aan dorpsfeesten, loto’s en andere evenementen waar je elkaar treft om bij te kletsen met een natje en een droogje is hier geen enkel gebrek. Een ander soort overvloed dan dat tigste paar schoenen of je vijfde vliegvakantie van dit jaar.

Het is leuk en leerzaam om te ervaren hoe verkassen, je letterlijk verplaatsen, je perspectief verandert. Ik ben me veel bewuster. Over wat (voor mij) belangrijk en van waarde is. Over wat eigenlijk alleen maar ballast is, waar je zonder kunt. Heeft ongetwijfeld ook met leeftijd te maken.

Vorig jaar deze tijd vroeg ik me af (ook gedeeld in ‘Herfst’) wat het met me zou doen nu  ik ‘mijn professionele identiteit’ kwijt was.

Het grappige is dat ik me het afgelopen jaar helemaal niet meer kwetsbaar, maar juist bevrijd, voel door de afwezigheid van die ‘beroepsmatige rol’. De rol die ik ‘van 9 tot 17’ speelde werd gaandeweg een rol die steeds verder van mezelf af lag, die me niet echt veel voldoening meer gaf. Een van de redenen om me eens ernstig achter de oren te krabben over de invulling van de resterende 20 jaren tot de ‘pensioengerechtigde leeftijd’ . En om het met elkaar te hebben over ons leven ‘hier en nu’.

Soms moet je je intuïtie en je hart volgen (of eigenlijk altijd, tenzij je er anderen mee schaadt). Je verstand heb je sowieso bij de hand, komt dus wel goed.

Hier en nu heb ik de enorme luxe dat ik geen enkele rol meer hoef te spelen, of op z’n minst alleen de rollen die ik wíl spelen (oké die mama rol is soms dodelijk vermoeiend, maar ach de schooldagen zijn lekker lang hier ;-). Hier ben ik heel de dag, de ‘hele’ Ellen. Ja ik hoor je denken, pffff de héle Ellen, mijn God, dat kan ook teveel zijn. Geloof me, Pim heeft er echt niet zo veel last van en als dat wel zo is, dan gaat ie een paar weken werken in NL of een klus doen in Spanje of zo. Kan ik even helemaal mijn eigen gang gaan. En zijn we allebei blij als we elkaar weer zien.

Nu ‘werk’ ik vanuit huis, maar het voelt helemaal niet als werk. Vindjeweg opbouwen. Klanten helpen, mensen met hele kleine dingen blij maken. Concreet resultaat boeken, heel fijn. Met mijn eerste inkomsten heb ik het professionaliseren van mijn website uitbesteed en heb ik een heuse bedrijfsstempel gekocht, want daar houden ze hier van. Ik verdien een fractie van wat ik vroeger op mijn rekening kreeg, tegelijkertijd ben ik tig x trotser en voldaner. Plus al dat gebel, gemail en geregel is ook nog eens heel goed voor mijn Frans.

“Mama, jouw Frans is be-schá-mend! Pardon? Ja! Je woordenschat is oké, maar echt, die UITSPRAAK!! Papa’s uitspraak is eigenlijk veel beter.” (Wtf, die zegt nauwelijks iets in het Frans, zo kan ik het ook!) “Ik schaam me dóód! Je moet bij eten niet zeggen ‘bien’ maar ‘bon’! Het is car-nè, geen kar-net. Weet je wel hoe vaak in een zin je ‘uuh, ehhhh, oooh’ zegt? Echt en je blijft gewoon doorpraten hè?! De volgende keer als je mijn vrienden tegenkomt, dan hou je je mond, dan ga je ze niet weer allerlei dingen vragen, dat is zo ‘embarrassing’.”  Gevolgd door een persiflage van mij, je kunt je er vast van alles bij voorstellen, kinderen zijn zó genereus.

Hoe dan ook, van dat ‘hersenwerk’ krijg je honger, hier gaan we meestal warm lunchen en daarna moet ik uitbuiken. Je kunt – in tegenstelling tot op twee boterhammen met kaas en een glas karnemelk vanachter je bureau – onmogelijk direct weer aan de slag als je net warm gegeten hebt. En waarom zou je ook? Tussen 12 en 14 verwacht niemand iets van je, is iedereen onbereikbaar, is iedereen vrij. Wij dus ook.

‘S Middags doe ik dan meestal wat ‘handenarbeid’. Mijn luie zweet kwijt door lekker te snoeien en te rauwdauwen in de tuin. Super-zen word ik daarvan.  Ik hou van dat tastbare resultaat: die onkruidstruiken weg, die boom gesnoeid. Met de aanhanger vol  naar de ‘Déchet’. In de woorden van Stijn en Carlijn,  erg ‘satisfying’ bezigheden. Nu het weer minder wordt, binnen wat verven, en nog wat verven, en vooruit nog een laag erboven op, van paars, naar roze, naar wit. Heerlijk hersenloos.

Tot voor anderhalf jaar geleden vroeg ik mezelf echt met grote regelmaat af “ is dit het nu”? Dit kan toch niet de bedoeling zijn? Nee, dit is níet de bedoeling, ik voel het zeker. Wat dan wel? Aucune idée! Hoewel, wel een idee, maar niet echt concreet. Iets met meer natuur, minder kantoor. Meer leven, minder gedoe. Meer puur, minder poeha. Lekker vaag inderdaad.

Nu sta ik veel meer ‘aan’. Ervaar ik telkens van die kleine geluksmomenten. Ben ik veel vaker blij (en natuurlijk ook op z’n tijd geïrriteerd, chagrijnig, ongeduldig, ik heb immers die ‘hele’ Ellen meegenomen).

Lekker in het bos lopen met Maline (ja joh, stort je nog maar eens enthousiast in een modderpoel, waarom niet, ‘I am at your service’ om je weer schoon en droog te maken). Samen in de tuin van het uitzicht genieten, de bergen bewonderen (ze zijn weer besneeuwd). De kraanvogels zien en horen overvliegen. Stijn met z’n vrienden in het Frans horen Fortniten. Carlijn zien lachen en kletsen met haar ‘copines’. Even een praatje maken met de buurman.

Nog maar een blok hout erop. Die deken weer over m’n benen, lekker tegen Pim aan op de bank. Hoog tijd om even weg te zwijmelen in die intense blik van Thomas Shelby.

Meer Moet Dat Niet Zijn

(klik even op de link, mooi liedje van Henny Vrienten).