Patience

We zijn nu 10 maanden in Frankrijk en de laatste tijd krijg ik wel eens de vraag naar onze ‘eerstejaars evaluatie’. Blijven jullie definitief? Hoe bevalt het nu, wat valt mee, wat valt tegen?

Een week of wat geleden waren er twee vriendinnen over. En die vroegen dat ook. Dus gaf ik eerlijk antwoord. “Wel goed dat je hier niet het halleluja romantische verhaal afsteekt, maar gewoon vertelt dat het ook wel eens lastig is”.  Inderdaad, veel is leuk, maar sommige dingen ook niet. Die zijn moeilijk, of daar heb ik moeite mee.

Ja, het is hier heerlijk en relaxt leven. Het is hier schitterend en rustig. Het voelt hier een stuk gezonder en ‘natuurlijker’. Ik mis mijn ‘oude werk’ niet, ik mis de files niet (wel fietsen en treinen binnen een redelijke straal). Ik mis mijn ‘oude tempo en routine’ niet, ik mis ons ‘oude huis’ niet ( wel dat ik van daaruit binnen 20 minuten bij m’n moeder was).

Tegelijkertijd hebben we de vanzelfsprekendheden van vroeger niet meer. Nog geen eigen huis, niet langer twee volwaardige inkomens. Voor mezelf, niet langer een stabiele basis qua werk of opdrachten. Weliswaar is dat een bewuste keuze geweest, een – misschien wel dé belangrijkste – reden voor ons om dit te doen. Weer vanaf de basis (wij als gezin) iets opbouwen. Wat gaan we doen, waar richten we ons op. Wat blijkt echt belangrijk? Maar het is naast een leuke ook een spannende zoektocht en af en toe best eng en confronterend.

Ik merk dat die grotere mate van onzekerheid bij mij een nieuw soort stress geeft. Een andere dan die – meestal werkgerelateerde-  van vroeger. Ik voel me, ons, sterker dan ooit maar ook kwetsbaarder. Omdat die oude (schijn?)zekerheden er niet allemaal meer zijn. En de verantwoordelijkheid voor het welzijn van die twee schatten van boeven, natuurlijk onverminderd groot is. Die voel ik flink.  Dus ondanks dat we nog geen seconde spijt hebben gehad van deze stap, betekent het niet dat ik me constant in een ‘het is hier fantastisch! – staat van zijn’ bevind.

Je kunt alles veranderen, je werk, je omgeving, zelfs bepaalde dagelijkse routines. Maar waar ik ook ga of sta, er is een factor die vrij onveranderlijk – en lastig leer- of veranderbaar – blijkt. Die soms best aardig functioneert en mee lijkt te bewegen, zich aan kan passen. Maar die ook een grote sta-in-de-weg kan zijn, een struikelblok, een zwaar irritante PITA. En die kom ik dus altijd en óveral tegen. Vooral in tijden van wat meer ‘stress’, steekt ze de kop op. Juist ja: me, myself et moi!

Ik heb hier al een paar keer een flinke kuil gegraven en ben er natuurlijk ook met open ogen in getuimeld. Nu is dat op zich niet zo erg, ik kruip er wel weer uit. Meestal met een mix van frustratie, zelfmedelijden, boosheid. Gevolgd door een bepaalde mate van zelfreflectie en berouw, “dit was dom, ik zal het echt nóóit meer doen!” Meestal zijn de gevolgen beperkt en overzichtelijk. Soms is het écht niet handig en werkt het contraproductief. Dan vind ik het minder grappig.

Het graven van die kuil start meestal met een oplopende irritatie jegens een persoon in functie. Iemand die iets doet of juist iets láát (wat hier vrij frequent voorkomt) wat mij niet kan bekoren. Iemand die mijn weldoordachte plan en planning flink in de war schopt. Iemand die er voor zorgt dat dingen niet gaan zoals ik ze bedacht heb. Ja, ongelooflijk, zwaar irritant.

Zo’n kuil graaf ik op die momenten, waarvan ik weet – vooraf en dan pas weer achteraf, dat is een beetje het jammerlijke van het hele verhaal – dat ik m’n ‘verlies’ moet nemen, (dat ik dat zo definieer is ongetwijfeld psychologisch gezien totaal onverantwoord). Dat ik even moet slikken. Moet denken “ach kan mij het schelen, ik speel ff mee, ik laat je op je gemak je puntje maken. Je voelt je misschien niet zo ‘happy’ vandaag, ik voel met je mee.” Maar ja, dat soort gedachten heb ik op zulke momenten helaas niet. Ik ‘denk’ hele andere zaken. Soms helemaal nog niet zo onaardig hoor. Dan wens ik iemand – meelevend als ik ben – bijvoorbeeld een fijne vrijpartij, maar dan net iets anders benoemd. Terwijl dat totaal ‘off-topic’ is en ik bovendien niks met hun privé leven te maken heb.

Ik graaf wanneer een of andere madame meent dat ze vanwege haar ‘positie’ (notaris in dit geval) mij kan bejegenen als een klein kind dat het niet snapt en nog eens goed moet luisteren. In plaats van als gewaardeerde en dik betalende klant die haar attendeert op cruciale fouten en slordigheden in een nogal belangrijk document.

Op zo’n moment waarop een secretaresse weigert ook maar enige openheid van zaken te geven in de stand van zaken van óns ‘dossier’. In plaats van ons te informeren en, als het even kan, op een vriendelijke manier gerust te stellen.

Op zulke momenten níet die kuil graven, maar een ‘leermoment ervaren’ dat ik kan  ‘koesteren’. Mijn schouders ophalen en het ‘laten’. Dat lukt me niet altijd even goed.

Dan is het leed al geleden en lig ik languit in die kuil. Eerst ligt ik dan flink boos te zijn op de persoon die ‘mij dit heeft aangedaan’. Mokkend als dat kleine kind. Vervolgens richt de boosheid zich op de enige persoon die zichzelf dit inderdaad heeft aangedaan. En dan volgt de zelfreflectie. “Tuthola, waarom kun je niet een keer je mond houden, laat gaan laat gaan. Hoe moeilijk kan het zijn? Rustig blijven, ge-duld, ge-duld.”

Nou beste mensen, ik kan nog steeds niet altijd tot 10 tellen. Althans niet op die momenten waarop het zéér aanbevelenswaardig is om dat wél te doen. Op die momenten kan ik niet bij m’n telvermogen en heeft mijn emotie de overhand. Word ik ongeduldig en drammerig.

Afijn, het beeld is helder zo toch? Die Ellen. Die is dus ook mee verhuisd naar Frankrijk.

Wat niet meewerkt, is dat ik in het Frans veel minder rap van tong ben, veel minder verbaal vaardig. Dat voelt niet prettig, dat vind ik niet fijn. Wat ook niet bijdraagt, is dat ik overgevoelig ben voor mensen die doen alsof ze meer zijn, zich hautain gedragen omdat ze een bepaalde functie of positie hebben. Heel jammer voor mij, maar dat komt slecht uit. Artsen, notarissen, ‘notabelen’, gij zult hen gezagsgetrouw benaderen. Traditionele hierarchie is hier helaas nog een stuk steviger verankerd dan in Nederland. Als het hen dan wel gevalt, je god op je blote knietjes smeekt, dan heel, héél misschien, zijn ze genegen iets te doen voor je. Niet nu, later, later ..(‘klantvriendelijk’ is niet voor niets onvindbaar op de vertaalmachine NL-FR). Ze kunnen me goed op de kast krijgen met dat ‘positiespel’.

Van die hoge kast in die kuil, dat is dan een extra grote smak.

Ik weet het, ik moet het juist ook zien als een soort spel. Het relativeren, het allemaal niet zo serieus nemen. Dan zou er niks aan de hand zijn, dan zou ik tot 1000 kunnen tellen, nog eens lachen en me niet gek laten maken. Maar ja, het ís geen spelletje, zeg ik dan op mijn beurt.

Misschien moet ik het anders benaderen. Mijn vader zei altijd: ‘bedenk dat je een pleidooi doet voor een ander, iets goed wilt regelen voor iemand die jouw hulp goed kan gebruiken. Dat je advocaat bent. Neem afstand, neem het niet persoonlijk.’

Ik moet zeggen, ik gedraag me inderdaad heel anders als ik iets voor iemand anders regel. Dan heb ik geduld, veel meer ‘compassie’ (klinkt mooi hè) met alles en iedereen, focus ik veel meer op het doel, veelal gevolgd door het gewenste resultaat. Is er aucune problème. Maar ja, ik ben ik en niet iemand anders.

Het terugkijken (reflectie gaat goed hier met die brandende zon) op mijn recente ge-kuilgraaf heeft echter wel enig effect gehad. Net als de droge constatering van manlief dat “je directe aanpak ons nog niet echt veel verder heeft gebracht” (in het bespoedigen van het aankoopproces van een huis in dit geval).

Ik ben me de afgelopen week overbewust geweest van potentieel contraproductieve effecten van mijn gedrag op het realiseren van enkele doelstellingen. Overbewust onbekwaam zeg maar. En ik ben wat gaan experimenteren.

De orthodontist van Stijn eens goed vertellen hoezeer we balen van het feit dat we nu voor de 3^dekeer in twee weken (per keer meer dan 100 km en twee en een half uur heen en weer rijdend) langs moeten komen omdat hij die beugelblokjes niet goed vastgelijmd heeft? Nee hoor. Ik ben uiterst voorkomend te werk gegaan, heb gezegd dat het me echt ontzettend spijt dat we hem weer moeten lastigvallen, of meneer als het hem belieft nog even heel goed checken of alle blokjes stevig vast zitten? Zodat we hem niet nóg een keer hoeven te ‘dérangeren’? Heel erg bedankt meneer!

De secretaresse van de notaris na twee weken radiostilte nog maar eens recht voor zijn raap vragen hoe lang het nog duurt voordat we eindelijk dat ‘compromis de vente’ kunnen tekenen? Nee, ik heb een zeer beleefde mail gestuurd aan ‘Cher monsieur le notaire’ om heel vriendelijk te vragen of hij ons s’il vous plait kan informeren over de termijnen waarmee we rekening dienen te houden. De eerste versie van die mail vond Pim te veel een soort smeekbrief, dus die heb ik aangepast. Ik moet nog even de balans zoeken, de juiste toon. Overdrijven is ook een vak.

Ik ben al doende niet helemaal mijn ‘vertrouwde’ zelf, maar ik kan er de humor wel van inzien. Ik benader het beter tóch maar als een soort spelletje. Een spelletje dat ik in mijn eentje speel. Met een heel eenvoudige spelregel. Ik moet het doen met de kaarten die voor handen zijn.

Ik speel Patience.