Lente

Vanaf februari merk je het verschil. Het donker waarin ik ’s ochtends Maline uitlaat, gaat langzaam over in schemer. Een paar weken later loop ik rond een uur of 7 al in het licht, komt de zon met haar mooie rode gloed speciaal voor ons een matinee voorstelling houden. Is er opeens een gekwetter van jewelste. Ik zou willen dat ik infrarode ogen had, zodat ik al die vogeltjes niet alleen kan horen, maar ook zou kunnen zien.

Lente. De natuur transformeert. Binnen een paar weken overheersen niet langer allerlei bruin- en grijstinten, maar tientallen tinten groen.  Gecombineerd met knalgeel koolzaad en heel veel bloesem. En natuurlijk duizenden bloemetjes. Met de daarbij behorende hommels, bijen en helaas ook wespen, die gemeend hebben zich in mijn moestuinkasje te moeten vestigen.

Het naar binnen gekeerde leven rondom keukentafel en open haard verplaatst zich weer naar buiten.

We zijn hier nu 8 maanden. Een maand of vijf geleden schreef ik in ‘Herfst’ over het licht onrustige gevoel dat ik toen had. Het afstand nemen van ‘functie, rol, positie’ in het maatschappelijke leven. Het besef ‘ok, we hebben het dus echt gedaan, we zijn in Frankrijk, wat nu?’ dat indaalt.

In november en december heb ik dat vertaald naar wat open sollicitaties naar lokale overheden. Een soort paniekactie, teruggrijpen naar het oude, bekende, maar onbeminde. Gelukkig zonder resultaten. Daarna ben ik tot een soort van stil- of ruststand gekomen. Heb ik zomaar wat gerommeld. ‘Je weg vinden in doorgedraaide bureaucratische systemen’ en de zoektocht naar potentiele plekken voor ons eigen huis als rode draad door mijn dagelijkse bezigheden.

Sinds een maand of twee besef ik – of durf ik te erkennen – dat ik me heel goed vermaak met mijn ‘scharrelende’ bestaan in en om huis.

Ik denk dat ik nog het meeste last heb (gehad) van de ‘verinnerlijkte’ maatschappelijke norm. Die als een soort van strenge schaduw over me heen hing en meekeek. Het is niet de bedoeling dat iemand met een goede opleiding en dito werk zomaar ‘uitstapt’. Geen inkomen meer genereert. Dat is eigenlijk ‘not done’, althans in mijn ‘bubbel’. We hebben als maatschappij in jou geïnvesteerd, dus je doet wat terug!

Het is daarnaast ook totaal niet ‘geëmancipeerd’ als je kiest voor ‘economische afhankelijkheid’. Hoezo? Emancipatie is toch dat je je eigen keuzes mag maken, dat je het leven mag leiden dat je zelf wilt!?

Ik weet het niet. Soms bekruipt me het gevoel dat het vooral de bedoeling is dat we de keuzes volgen die anderen (vrouwen) goed voor ons achten. Dat we braaf moeten én willen voldoen aan de norm waarin we elkaar gevangen houden. Aan de lat die we voor onszelf en elkaar heel hoog en vrij eendimensionaal hebben gelegd. Of betekenen die talloze burn-outs, therapiesessies en vind jezelf-terug cursussen dat we allemaal ontzettend lekker in ons vel zitten?

Hoe dan ook, ik was van geboorte tot mijn 24ste netto ‘ontvanger’ van die mooie en goed georganiseerde Nederlandse publieke dienstverlening, dat heeft flink wat guldens gekost (ja het is lang geleden). Dan is het niet meer dan normaal om vervolgens ‘terug’ te betalen, ‘netto bijdrager’ te worden. Daar hebben we een punt toch?! Ja zeker, dat kan en wil ik niet ontkennen. Ik mag dan wel Brabants bourgondisch zijn, ik heb ongemerkt toch een flinke tik van de calvinistische molen meegekregen.

Wat wil nu echter het schitterende toeval? Ik ben 48! Zelfs de strenge kant van mezelf is na enige reflectie tot de reken- en slotsom gekomen dat het precíes in balans is. 24 jaar ontvangen, 24 jaar betaald. Voilà, de rekening is vereffend, je staat helemaal quitte. Klaar is Klara en Ellen ook. You are dismissed!

Met dit perspectief ben ik de laatste weken een stuk milder van gemoed. Ik hoef me niet schuldig te voelen dat ik ‘baanloos’ geniet. Ik vind het leven erg mooi en relaxt hier en nu. Een stuk eenvoudiger, ‘afgepeld’. Pure luxe.

Het grappige en onvermijdelijke is dat we hier ook weer in een soort bubbel komen met gelijkgestemden. Een deel daarvan ook ‘étranger’, naast Nederlanders en Belgen vooral heel veel Britten. De meesten hebben weloverwogen hun vaak goeie (loop)banen en vaste inkomens aan de wilgen gehangen. Soms werkt er een van de twee noodgedwongen nog af en toe in of voor het land van herkomst. Voor het overige knappen ze meubels op, verzorgen ze naast kippen ook yogalessen. De een organiseert fietstochten, de ander verzorgt een kook- en receptensite of verhuurt een kamer of gîte bij het zelf opgeknapte huis. Iedereen ‘scharrelt’ een inkomen bij elkaar. ‘Bon vivre’, zonder al te veel toeters en bellen.

Ik heb m’n scharrelstatus ook maar ‘officieel’ gemaakt en me ingeschreven als ’auto-entrepreneur’. Want dan word je opgenomen in het Franse belastingsysteem. Krijg je een sociaal zekerheidsnummer (BSN), mag je een kwartaal aangifte doen en krijg je een eigen ‘carte vitale’ (soort ziekenfonds, daar doen ze hier nog aan, iedereen dezelfde basisverzekering, automatisch. Gratis, tenzij je inkomsten hebt, dan betaal je via belasting naar rato mee). Voordeel is dat ik nu zelf allerlei dingen kan regelen en dat ik natuurlijk mijn belastingbijdrage kan leveren zodra er inkomsten zijn. Dat extra administratief geneuzel neem ik op de koop toe.  Auto-entrepreneur klinkt ook lekker ‘autonoom’. Dat is fictief, het gaat meer om het idee, het gevoel.

Je moet vervolgens kiezen uit tig sectoren, functies, beroepen, ieder weer met allerlei onderverdelingen. Ik heb gekozen voor ‘consultant independant’. Je kan er net als in Nederland alle kanten mee op en het valt niet onder een vak, laat staan ambacht, dus hoef je er geen verplichte cursus voor te doen.

Wat ik precies ‘onafhankelijk ga adviseren’ zal de tijd leren. Kan van alles zijn. Een van de ideeën hebben we al wel uitgewerkt. Ik heb daarvoor (helemaal zelf!) een website gemaakt. De wonderen zijn de wereld nog niet uit.

Kijk maar eens: www.findyourwayinfrance.com. Nog niet perfect, maar ik vind ‘m best goed gelukt voor ‘mijn eerste keer’.

We bieden mensen die in Frankrijk komen wonen, hulp met alles wat daarbij komt kijken. Dat is best veel, weten we nu. Als je geen of nauwelijks Frans spreekt dan wordt het helemaal lastig. We regelen alles, ‘op maat’ uiteraard. Van het vinden van een geschikt huis, tot het uit handen nemen van een heleboel ‘administratief gedoe’. Wie weet wordt het wat. Het ermee bezig zijn, vind ik al leuk.

Ik ga me nu zelfs noodgedwongen verdiepen in internetmarketing. Totaal nieuwe wereld gaat er voor me open. Het leuke is niet persé wat, maar dát ik allerlei nieuwe dingen leer. Er achter kom dat ik meer kan dan ik denk. Kwestie van dóén. Open deur, maar toch loop ik er niet altijd doorheen.

Al met al voel ik me dus lekker ‘lente’. Wat aanrommelen, nieuwe dingen ondernemen, andere mensen leren kennen, veel buiten zijn, samen genieten.

Dat het Pim en mij hier bevalt is natuurlijk prettig, maar belangrijker is hoe Stijn en Carlijn zich voelen na driekwart jaar hier. Voor hen was verhuizen naar Frankrijk geen vrijwillige keuze, maar een door de strot geduwd besluit. Waar ze weinig zeggenschap in hadden en zich dus ook niet in konden vinden. Over schuldig voelen gesproken, deze drukte nog veel zwaarder.

“Mama, ik hoef niet persé meer terug naar Nederland, ik vind het hier eigenlijk ook wel leuk”. Wat? Hield hij me nu voor de gek? Nee, Stijn meende het echt toen hij vorige week vrolijk door de keuken sprong. Z’n Frans is met sprongen vooruit gegaan. Toegegeven, vooral door dat Fortnite. Spelenderwijs leren praten (en schelden) werkt toch het beste en ondertussen heeft hij door dat rare spelletje ook in real life een leuke vriendenkring opgebouwd. Hij lacht, voetbalt weer, haalt supergoeie cijfers en gaat zonder al te veel tegenzin (behalve de gezonde) naar school.

Datgene wat ervaringsdeskundige ouders ons al een paar maanden geleden verzekerden, maar we toen nog niet durfden te geloven, is gebeurd. Stijn en Carlijn raken gewend, voelen zich steeds meer thuis. Zijn weer onbezorgd blij. Tuurlijk missen ze hun oma’s en vriendjes in Nederland, maar dat staat ze niet meer in de weg om het hier naar hun zin te hebben.

Zojuist heb ik Carlijn gevraagd welk cijfer ze ‘vandaag’ geeft. “Een acht en een half”.

Joehoe, lang leve de lente!