Loto

De zaal zit al goed vol als we om iets over half drie aankomen. Ik schat in een stuk of 150 mensen. We halen de gemiddelde leeftijd omlaag, hoewel er hier en daar ook nog wat andere kinderen te zien zijn. Op het podium staan tig tassen en cadeau’s. Die mensen zitten hier overduidelijk niet voor niks. We zijn bij de Loto van de Boutique des Solidarités van Plaisance du Gers. Een soort voedsel- annex kleding- annex ‘brocante’- bank. Geen overbodige luxe hier. Ik geloof dat er wel 200 klanten/gezinnen zijn op een bevolking van 1500 inwoners.

We kopen wat ‘cartons’ en ook fiches want je mag er niet op schrijven, alles wordt weer hergebruikt. We schuiven aan een van de lange tafels aan. Onze grote rekenoefening annex inwijding in een van de populairste Franse weekendbezigheden gaat bijna beginnen.

Het is overduidelijk dat we terecht zijn gekomen in een gezelschap met zeer geoefende Loto spelers. Bij de meeste mensen liggen er wel een stuk of 6, 8 kaarten voor d’r snufferd. Iedereen heeft portemonnees en zakjes met honderden fiches bij zich. En ook een soort plastic spatel. Er blijkt een magneet in te zitten, daarmee kun je dus alle fiches weer van je kaart afhalen en verzamelen. Handig. Stijn en Carlijn krijgen er allebei een te leen van onze tafelburen. We besluiten dat we het aandurven om ieder 3 kaarten tegelijkertijd te doen.

15.00 uur, twee dames nestelen zich achter de tafel op het podium. De deuren gaan dicht. Het feest gaat beginnen.

Quarante trois, quinze, quatre vingt dix huit, soixante seize. Ja, inderdaad, ga er maar aan staan. Echt, bij wie komt er in ’s hemelsnaam 98 in gedachten als je vier cijfers achter elkaar hoort: 4 20 10 8? Nou, bij mij niet direct kan ik je vertellen. Ik zit als een debieltje in mezelf te murmelen en alles te herhalen. Tegenover me hebben Stijn en Carlijn er raar genoeg geen enkel probleem mee. Dit is vooral een goeie oefening voor me, myself and I. Alsmede een heerlijke uitlaatklep voor mijn onderdrukte ‘guilty pleasure’. Sinds ik als kind in Engeland een keer een echte Bingo heb meegemaakt in een volle, rozig verlichte zaal met schitterend opgedofte typical British dames en heren, ben ik verkocht. Dat heb ik uiteraard altijd voor me gehouden. Hier kan ik er openlijk voor uitkomen. Iedere week is er wel ergens in de buurt een Loto. Als ook een ‘vide grenier’ of ‘marché van het een of ander’. Ieder weekend vindt men aanleiding om bij elkaar te komen. Uiteraard altijd inclusief répas et gourmands. Ik kom eigenlijk volledig aan mijn trekken hier.

Eerst ‘une quine’, dan deux, dan ’le carton complet’. Voor iedere ronde leest de dame voor welke prijzen er te winnen zijn. Tegoedbonnen voor restaurants, groente en fruit, de nodige foie gras (onze buurman is zeer content dat hij die stante pede van ons krijgt, mochten we die onverhoopt winnen, vol ongeloof over dat we die niet hoeven). Bonnen voor de schoonheidsspecialiste, een weekendje weg, aankopen bij fijne wijnchateaus in Madiran, een APK keuring bij de lokale garage. Plus tassen vol spullen en natuurlijk flessen wijn. En als klap op de vuurpijl een tegoedbon van 300 euro voor de Intermarché. Over sponsoren niks te klagen.

Binnen een paar minuten staan de blossen op de wangen van Stijn en Carlijn. Ja, dit is werken. Concentreren! Het gaat in een flink tempo. Helaas vallen de ‘quines’ en ‘oui’s’ constant eerder dan dat ons rijtje of velletje met fiches bedekt is.

Ik dacht te hebben begrepen dat er een paar rondjes waren. Maar dit is niet voor beginners. We gaan in één keer 7 rondes achter elkaar door (dus eerst 1 rij, dan 2, dan volledige kaart en dat dan keer 7). Om 16.30 uur is er eindelijk een kwartiertje pauze. Even ontspannen, het is bijna ondoenlijk om je anderhalf uur te concentreren op die cijferbrij. Uiteraard is er drinken en zijn er zelfgebakken taarten en crêpes te koop. Mijn hersens hebben nu echt suiker alsmede endorfine nodig, een stukje chocoladetaart. Morgen weer een dag voor mijn koolhydraatarme dieet (dat wederom nog zeer weinig zoden aan de dijk zet, misschien is dit gewoon mijn nieuwe, natuurlijke Franse gewicht!?).

20 minuten later gaan we weer door. Carlijn heeft op een gegeven moment nog maar 1 cijfertje open op haar hele loto kaart en begeeft het bijna van de spanning. De buren leven mee en de halve tafel roept zachtjes in koor ‘sept, sept, sept’! Helaas geen 7, ergens in zaal klinkt een kreet. Putain…ja dat zeggen ze hier en ik pas me aan.

Om 18.30 uur is het dan eindelijk afgelopen. Ruim 3 uur Franse cijfers horen, dat gaat je niet in je kouwe kleren zitten. Enigszins vermoeid, maar zeer voldaan nemen we afscheid. Stijn en Carlijn mogen de magneetspatels die ze van de buren hebben gekregen, houden. Superlief. Ze zijn net als ik heel enthousiast over hun, ónze nieuwe hobby. Dit gaan we zeker vaker doen! Of ik als de wiedeweerga meer fiches wil bestellen, want met 100 van die dingen kunnen we natuurlijk niet echt serieus meedingen. De volgende keer doen we minimaal 4, misschien wel 5 kaarten per persoon. Ondertussen ga ik mezelf eens lekker trakteren. Een magneetspatel, díe wil ik hebben.