Realistisch rekenen

Gisteren was er een item over rekenen op Nieuwsuur. Ik zat erbij, keek ernaar en dacht er het mijne van. In beeld kwam een grafiek met een consistent neergaande lijn. Zie hier de rekenprestaties van onze Nederlandse schatjes in internationaal perspectief. Daarna kregen we een kijkje in de keuken van een gemiddelde schoolklas. Op het digitale bord verscheen een korrelige tekening. Er krioelden bootjes met ondefinieerbare wezens in een gracht, je zag zelfs kangoeroes, met en zonder baby’s in hun buidel. Het duizelde mij. De arme schapen in de klas moesten nu op de een of andere manier ‘realistisch’ gaan ‘rekenen’. Knap ingewikkeld. Deze methodiek was volgens een van de bedenkers veel beter dan de methode die wij vroeger kregen (toen we nog hoog in de rankings stonden) namelijk tafels uit je hoofd knallen en die voor de rest van je leven niet meer kwijtraken al had je het graag. 

Realistisch rekenen is een rekendidactiek die onder andere gebaseerd is op de filosofische stroming van het sociaal-constructivisme en zich kenmerkt door de nadruk op inzicht. Dit betekent dat er veel tijd wordt ingeruimd voor begripsvorming.

Een onderbouwing voor de boude stelling van madam-bedenker bleef helaas achterwege. Ondertussen gebruikt de leraar de methodiek zo min mogelijk want niet behulpzaam noch bevorderlijk voor het rekenkundig begrip. De kinderen snappen er namelijk geen hout van, er komt maar geen inzicht en dus ook geen begrip, hoe kan dat nou?! en geven de voorkeur aan de ‘ouderwetse’ aanpak. De rekenprestaties zonder gebruik van de vermeende ‘realisme’-methode zijn veel beter dan die mét. De uitvindster echter (die inderdaad in m’n allergie ‘spectrum’ zit), pareert alle ellende met een onwaarschijnlijk slap verhaal: uiteindelijk maakt het niet uit welke methodiek je gebruikt, het enige dat telt, is de kwaliteit van de leraar. Juist, dus eigenlijk durft ze te beweren dat de invoering van die realistisch rekenen-methodiek en de neergaande rekenresultaten geen enkele correlatie hebben, maar dat blijkbaar de kwaliteit van de Nederlandse docenten dramatisch en zeer consistent gekelderd is. Toevalligerwijs parallel lopend aan de invoering van dat ‘realistisch rekenen’. Ik vind dat niet getuigen van veel ‘sociaal-constructivisme’.

Ondertussen sturen hordes ouders hun kinderen naar commerciële cursussen ‘wel effectief leren rekenen’ alwaar hun bloedjes à raison de 1100 euro in 6 weken leren wat op school in het afgelopen jaar is verzuimd. Yep, de beste man die de cursus geeft, wordt ook door scholen ‘ingevlogen’. Reken uit zijn realistische winst. Die kinderen missen 6 weken lekker vakantie vieren. De ouders zijn hun vakantiegeld kwijt (hoewel ze er – toegegeven – ook een soort van slimme kinderopvang voor terugkrijgen).

In Frankrijk zijn ze niet zo van het volgen van de laatste modernismen. Soms is dat jammer, soms ook niet. De tafels worden er hier – net als de rijtjes met werkwoordvervoegingen in alle mogelijke passés en futurs – ouderwets ingestampt. Eerlijk gezegd kan ik tot nu toe zelfs de wiskundelessen van zoonlief volgen. De redenaties en uitleg in zijn boek zijn zodanig dat ik het ook snap. Dat is knap, want ondanks dat uit een IQ test ooit is gekomen dat ik een zeer aanvaardbare mate van rekenkundig inzicht schijn te bezitten, is dat er malheureusement op de middelbare school nooit uitgekomen. Waardoor ik dus mijn toevlucht moest nemen tot ‘het pretpakket’ (waardoor ik dus politicologie ben gaan studeren, in plaats van dat ik een ‘vak’ heb geleerd, waardoor ik nu weliswaar wat ‘realistisch’ kan ‘redeneren’, maar die briljante ontdekking, ja diegene die de wereld een beetje beter had kunnen maken, helaas niet heb kunnen doen, waardoor, waardoor, waardoor..). Dat verwijt ik dan wel weer die ene leraar, maar het zou zomaar kunnen dat ook de gehanteerde leermethode een steentje bij – of in dit geval afgedragen heeft. Wie zal het zeggen.

Hoe dan ook, ik heb andere associaties bij ‘realistisch rekenen’. Iets wat eenvoudig (uit je hoofd) te leren is, ingewikkeld presenteren onder het mom van ‘inzicht vergaren’, dat vind ik niet realistisch. Noch van waarde.

Ondertussen reken ik me hier – met behulp van mijn tafeltjeskennis – zeer realistisch helemaal suf. Reken even mee als je wilt:

We hebben 10 sparren.

In iedere spar zitten gemiddeld 7 nesten.

Per nest zijn er gemiddeld 300 processierupsen

Context: Aanraking van een processierups kan dodelijk zijn voor honden en katten. In ieder geval moet je als de wiedeweerga naar de dierenarts en mogelijk kan die er nog iets aan doen, alleen als je geluk hebt. Meestal loopt de hond of kat blijvend letsel op. En soms moet je je lieve schat dus laten ‘euthanaseren’. Wij mensen krijgen van contact met een processierups(enhaartje) meestal een zwaar allergische reactie.

Voor de biologisch geïnteresseerden: zie www.chenilles-processionnaires.fr

Rara, hoeveel potentieel moordende monsters kruipen er in processie door onze tuin?

Juist ja:

10 (sparren) x 7 (nesten) = 70 (nesten),

70 (nesten) x 300 (rupsen) = 21.000 RUPSEN!

Hoe realistisch wil je het hebben?!

Van de week stapten we uit de auto en zoonlief wees opeens naar de grond. Ik zag kiezels, hij zag ‘iets vreemds’. Bij nader inzien, zag ik helaas hetzelfde als hij: een stuk of 15 rupsen, in een lange ketting zich traag maar gefocust voortbewegend. Daar waren ze dan. Logisch, want het was 16 graden. Heerlijk weer om eens uit je nest te komen en een wandeling te maken.

Wat te doen? Normaliter: Pim roepen en ervan op aan kunnen dat hij weet wat te doen, en dat vervolgens dan ook goed doordacht uitvoert. Ik ben ‘situationeel’ geëmancipeerd en voel derhalve niet de drang om álles zelf te weten, te kunnen, te doen (de minder constructieven onder ons kunnen dit betitelen als luxe en lui). Zul je net zien, Pim is een week weg voor werk. Lekkere timing weer, die rupsen komen helemaal niet goed uit nu.

Ik vraag eens wat rond en raadpleeg internet. Daar word ik niet echt vrolijk van, mensen kijken zeer ernstig en komen met bevestigende horrorverhalen als ik erover begin, de foto’s van slachtoffers (honden, katten, mensen) ogen pijnlijk. Ook moet ik constateren dat het stadium van preventie grotendeels gepasseerd is. Allereerst hadden die geïnfecteerde sparren allang neergehaald moeten worden, ten tweede hadden we die nesten eerder kunnen laten verwijderen, ten derde hadden we een soort van banden met zakken rondom de stammen kunnen bevestigen waardoor die beesten hun bestemming grond niet hadden kunnen bereiken. Trouwens en ten vierde, dit hadden de eigenaren (i.p.v. wij als huurders) allang kunnen en moeten doen!

Een adviesoproepje op de Facebook pagina van Engelstaligen in de Gers levert een veelheid aan reacties. Helaas ook al niet vrolijk stemmend. Ja, we kunnen die banden met vangzakken nog om die stammen plaatsen in de hoop dat nog niet alle 21.000 rupsen afgedaald zijn. Een duur grapje, wederom een realistische rekensom: 10 (sparren) x 40 (euro). Of iemand laten komen die de boel ‘oplost’. Dat staat me meer aan, dit is feitelijk het inschakelen van een huurmoordenaar, ik heb geen enkele behoefte om dit klusje zelf te klaren.

Ondertussen kan ik het ook weer niet laten om helemaal niks te doen, die indringers komen ongevraagd op ons domein, dat kan ik niet zomaar over m’n kant laten gaan. Niet volledig doordacht heb ik dus een paar van die rupsstoeten met kokend water overgoten. Met ‘beschermende’ kleding, tuinhandschoenen en een sjaal over neus en mond. Voor de zekerheid heb ik ook mijn capuchon opgezet. Ik heb de voorschriften voor het ‘benaderen’ van die beesten dus opgevolgd. Dat dan weer wel.

Met een soort van satanisch genot zie ik ze dampend uit elkaar gaan, krioelen en verschrompelen. Zo, nu jullie weer, kleine kloterige huftertjes! Mijn overwinningsroes is iets te prematuur. Later lees ik dat ook die dooie rupsen en hun haartjes (al dan niet van dat lijf afgewaaid) nog maanden eenzelfde rampzalig effect kunnen hebben. Nu moet ik dus weer iets gaan verzinnen om die tientallen giftige lijkjes veilig weg te krijgen van ons grind en ons terras.

Alle mensen die me vragen “wat doe je daar dan de hele dag”? Nou dit dus. Strijden tegen dodelijke insecten, ondertussen Maline uitlaten op veilig gewaande paden. Voorkomen dat Loekie de poes zich buiten begeeft. Bij iedere stap die ik zet, de grond constant controleren op potentieel gevaar. Met risico voor eigen gezondheid omzichtig sparren checken. Een soort van slachtofferhulp zoeken op notabene Facebook. Zeg maar gerust ‘overleven’!

Ik tel af naar donderdag. Nog 3 dagen. Dan is Pim weer terug, dan ben ik gerustgesteld, dan hoef ik die rupsenplaag niet langer in m’n eentje te bezweren. Nog 4 dagen en dan laat ik voor een paar dagen de hele beestenboel de boel en vertrek ik voor een vriendenweekendje weg in Nederland. Het enige waar ik me dan in fijn en vertrouwd gezelschap mee bezig hoef te houden, is of ik wijselijk bedank of dat ‘ah joh, nog eentje’ toch niet kan weerstaan. Consistent en trend-vast als we zijn, komt daar even geen realistisch rekenen noch redeneren aan te pas.