Pas

Alles of niets, daar ben ik nogal van. Of stoppen óf stug doorgaan, niet iets ertussen. Een beetje verliefd? Een beetje integer? Een beetje verslaafd? Dat bestaat niet. Vroeger, in de tijd dat je gewoon vrolijk door pafte in trein of vliegtuig. Toen ik op een van de vele ‘rookkamers’ op kantoor zat, dat heel normaal was en ik daarom maar twee dagen deed met een pakje Samson, toen kon ik het ook al niet. ‘Een beetje’ jaloers op die figuren die zeiden ‘ik rook alleen bij speciale gelegenheden’. Nou ja, dat gold eigenlijk ook voor mij, alleen waren er nogal veel van die gelegenheden, sommige mensen hebben mazzel. Van ‘s ochtends vroeg tot ’s avonds laat, dag in, dag uit. Als ik af en toe eens een minder- poging deed, werd het ‘feest’ al snel ‘het weekend’, het ‘weekend’ verlengde zich naar ‘week’, ‘na het werk’ werd vanwege stress, ‘zien roken-doet roken’, of ‘het beter op de hoogte zijn van alle nieuwtjes’ dan ook maar onder werktijd.

Ik ben gewoon niet zo van ‘een beetje’. Gelukkig heb ik mijn nicotineverslaving al bijna 10 jaar onder controle. Ik heb in het afgelopen decennium in een dronken bui misschien 2 of 3 sigaretten gerookt. Maar verder niks. Ja, dat vind ik zelf ook best knap. Al mijn lieve vrienden en vriendinnen met wie ik al die duizenden peuken heb gerookt, zijn ook heel knap, want ook zij roken niet meer. Ik denk dat dat geldt voor bijna heel onze generatie. Alsof het niets is, van een verslaving af, de meeste van ons helemaal op eigen (of samen)houtje, zonder hulp van een of andere cursus of medicijnen. Zonder camera’s erop, zonder gedoe. Geruisloos gestopt.

Jazeker, daar mag op gedronken worden! Dat doen we dus ook en met regelmaat. Ik hou van regelmaat en gelukkig is dat ook nog eens héél goed en gezond. Net als rust, hou ik ook van, slapen, beetje rommelen, lummelen. Heerlijk. En douchen vind ik ook fijn, dus met die reinheid zit het ook prima. De meeste mensen die ik ken, onderschrijven en doorleven bovengenoemde waarden. Modelburgers, zeg ik.

Maar toch heb ik het gevoel dat ik af en toe licht afkeurend wordt bekeken, dat er achter mijn en ónze rug om wordt gepraat over ons. Dat er negatief over ons wordt geschreven. Alsof we iets doen, wat niet mag. Alsof we mensen zijn, die ‘niet goed’ bezig zijn. Dat vind ik een beetje jammer.

Op 31 december rijden we met een paar flessen lekkere Franse bubbels op weg naar het nieuwe jaar. Op de radio hoor ik over die actie waarbij je 30 dagen niet drinkt. Te beginnen vanaf morgen. Oja dat, #dryjanuary #Ikpas. Vaker over gehoord. Geen aanlokkelijk vooruitzicht. Een maand niet drinken. De laatste keer dat ik een maand niet gedronken heb, was toen ik zwanger was. Carlijn wordt over een paar weken 11, ik leef (en drink) dus in ieder geval al bijna 11 jaar heel regelmatig. Meestal las ik 1 alcoholvrije dag per week in, vaak is dat maandag, want dat vind ik sowieso geen leuke dag. De rest van de week drinken we met mate. Gemiddeld een of twee glazen wijn per dag, sinds we in Frankrijk wonen, soms een daarvan bij de lunch, want zo werkt dat hier (of beter gezegd, zo werkt men hier dan dus een uurtje of wat niet). Los van een feestje of festival, of weekendjes met vrienden, dan drinken we wat meer. Niks buitensporigs, niks om je zorgen over te maken. Na het periodieke weekendje weg met vriendinnen, luidt de conclusie dan ook steevast: “nauwelijks iets gedronken”.

Die radiospot zet me wel effe aan het denken. Op zich is het natuurlijk interessant om eens te kijken wat het met me doet als ik 30 dagen stop met alcohol. Ik moet trouwens nodig afvallen, want sinds we hier wonen, ik geen ‘werk- en alles wat daar logistiek bij komt kijken’- stress meer heb, we het Franse, net iets calorierijker dieet volgen en ik weliswaar fiets, maar een stuk minder vaak én met elektrische ondersteuning, ben ik dik 2 kilo aangekomen! Dat is niet de bedoeling. Voornemen numero 1 voor komend jaar heb ik te pakken.

Hmmm, 30 dagen niet drinken is natuurlijk ook een grote lange neus naar die mensen die me in gedachten hoofdschuddend aankijken. Oh ja joh, moet jij eens kijken! En òf ik een maandje zonder drankjes kan, wat denk jij dan, dat ik verslááfd ben of zo, of niet goed bezig?! Nou, zo voel ik me wel onderhand wel als ik al die artikelen en dat gezondheidsgoeroe-gezeur moet geloven. Als je al die adviezen moet opvolgen, heb je nauwelijks een leven meer. Al die aandacht voor de nadelen van alcohol, om over het vermeende kwaad van eigenlijk alles wat ik naar binnen hap nog maar te zwijgen. Tenzij je een spinazie-goj bessen-smoothie smakkend, groene kolen en quinoa knagend konijn bent, leef je in principe namelijk niet een beetje, maar heel ongezondig. Het is maar even dat je het weet! Zie hier wat het effect is van dat constante gemoraliseer op een stabiele, zich zelf vertrouwende vrouw van 47. Allerlei stemmetjes in m’n hoofd die me van alles en nog wat wijs maken en die me bovendien heel schuldig doen voelen. Kun je nagaan wat die gezond- en schoonheidsmantra’s over je ideale gewicht en het mooiste gezicht doen met meisjes van een jaar of (11 toch nog niet mag ik hopen?) 14, 15, 16. Dat wil je niet weten. Erger nog, dat wéten we niet, zelfs al zijn het onze eigen dochters.

In een vlaag van verstand(sverbijstering) hoor ik mezelf op die 31^stedecember tegen Pim zeggen: Zullen we meedoen met dat #Ikpas? 30 dagen geen alcohol drinken? In plaats van dat hij me hoogst verbaasd en bezorgd aankijkt, me checkt op koorts en het idee uit mijn hoofd praat, zegt ie doodleuk: Ja, lijkt me wel een goed plan. Shit, nu kan ik niet meer terug. Eerst denken, dan praten.

Het is vandaag de 27^ste. Nog 3 dagen te gaan en dan hebben we de vrijwillige drooglegging achter de rug. Hoe het is geweest? Ik moet zeggen, tegen alle verwachtingen in: appeltje, eitje. Echt waar. Geen rare afkickverschijnselen, geen trillende handjes, geen stiekeme slok.

Voordelen? Wat vaster geslapen. Misschien iets fitter. Afgevallen? Nauwelijks! En dat terwijl we ook nog eens zo’n crosscountry-achtig apparaat aangeschaft hebben, waar ik nu braaf bijna iedere dag heen en weer op ‘cross’, kijkend naar een hele foute maar wel goed voor mijn Spaans zijnde Netflixsoap.

In de #Ikpas-nieuwsbrief die ik dagelijks tot me krijg, lees ik ondertussen allerlei tips die mijn irritatie wekken. Over dat je inderdaad spinazie wel in een koude smoothie kunt doen, maar andijvie beter in een warme drankvorm kan nuttigen. Getverdamme, doe eens normaal. Vertelsels over de vele varianten ‘chai’. Echt, als je in het Midden Oosten bent dan zeg je ‘chai’ tegen thee, maar hier zeg je gewoon thee muts! Donder op met je ‘chai’ en al helemaal met die vieze Engelse met ‘latte’. Ik drink 30 dagen geen alcohol, ik ben niet gek geworden. Al die thee komt me ondertussen m’n neus uit.

Een ander advies van de #Ikpas-brigade: “compenseer niet met het drinken van alcoholvrij bier, want ook dat triggert je beloningssysteem.” Wat is er in s’ hemelsnaam mis met het kietelen van mijn beloningsysteem, dat is toch juist de bedoeling en voorwaarde voor een beetje levenswaardig leven? Zak er maar in met je advies, die Heineken 0.0% smaakt wonderbaarlijk best op een nuchtere maag.

“Vermijd compensatie zoals suiker, vetten, calorieën”. Ja hallo, hoe is het? Mag ik nu ook al niet meer mijn dagelijkse stukje chocolade (endorfine!) tot me nemen? Mogen we onszelf en ons kei goeie gedrag niet belonen met een lekker stukje taart? Ik bak ieder weekend een nieuwe creatie. Zo min mogelijk uit kant- en klaar pakjes (want erg bewust en goed bezig). Die chocoladetaart was goddelijk, de citroencake superfris, die knapperige kokosmacroontjes overheerlijk. Ik cross het er wel weer af.

Januari is bijna om. Fijn, want ik heb een nog grotere hekel aan januari dan aan maandagen. Nog 3 dagen geen alcohol.

Het was goed om te doen.

Ik blijk onbewust gevoelig voor alles wat me wijs wordt gemaakt over wat ‘gezond’ is en wat niet, over wat ‘goed’ is en vooral wat #FOUT.  Alles wat ik dus vooral mezelf  wijs maak.

Ik weet wat ik wil weten: ik ben niet verslaafd! Ik kan prima zonder alcohol. Ik ben me bewust geworden van de vele momenten die ik normaliter meer dan geschikt acht voor een lekker biertje of een glas wijn. Dat kan minder (maar moet niet).

Dat bewust worden is winst.

Ik mis – net als bij roken – het ritueel meer dan het middel zelf. Dat groene flesje 0.0 was voor ons al prima gezelschap van zichzelf (hoewel ik er maar 1 van op kan, terwijl dat met echt bier toch anders is).

Ik beloon mezelf graag. Niks mis mee. Ik heb het gemis van dat heerlijke glaasje wijn gecompenseerd met (iets meer) zoetigheid. Ik ben ook meer gaan sporten, dat is lekker, dat voornemen houdt dus vooralsnog stand.  Gewoontes kun je ook bewust aanleren. Sporten is ook een soort van verslavend ritueel, ook dát moet je dus  regelmatig maar ook met mate doen.

Ik ben ondertussen nauwelijks afgevallen, dus ik denk niet dat dat dagelijkse drankje nu echt de grootste boosdoener is.

Ik weet genoeg.

Nog drie dagen en dan ben ik er klaar mee. Ik pas.